Płochacz niemiecki

Grupa VIII.
Sekcja 2 – płochacze.
Klasyfikacja FCI 104/VIII/2.

Kraj patronacki: Niemcy.

Nazwa w języku niemieckim: Wachtelhund

Rasa psów średniej wielkości, mocnym kośćcu, wspaniale umięśnionym ciele, który dzięki swojej wytrzymałości nadaję się do pracy w trudnych warunkach jak ciężki teren, woda, śnieg. Stanowią jedną z najstarszych linii ras psów myśliwskich o niespotykanej pasji myśliwskiej, zdecydowanych i wytrwałych.

Wysokość:
Psy 49-54 cm, suki 45-51 cm. Dopuszczalna różnica wysokoś­ci u psów doskonałych może wynosić + – 2 cm.

Głowa:
Wachtelhund ma suche fafle (nie ślini się). Część twarzowa równa części mózgowiowej. Czoło jest płaskie, nie za szerokie, bez widocznej kości potylicznej. Przełom nosowy nieznaczny, łuki jarz­mowe niewidoczne. Pożądana jest kufa kwadratowa. Wąska jest dużą wadą. Wypukła górna linia nosa mile widziana.

Nos:
Brązowego umaszczenia, szeroki, trufla ruchliwa z otwartymi nozdrzami.

Uzębienie: Mocne, dobrze osadzone, prawidłowo ustawione. Pierwszeń­stwo ma zgryz nożycowy przed cęgowym. Przodozgryz i tyłozgryz jest dużą wadą.

Oko:
Pożądane jak najbardziej ciemne, o inteligentnym wyrazie, średnio duże, kształtu migdału, ukośne na boki, nie wypukłe ani też głęboko osadzone. Powieki ściśle przylegające, przysłaniające migotkę. Dobrze osadzone oczy rzutują na prawidłową budowę czaszki jako całości. Mają duże znaczenie podczas bobrowania, pracy w gęstwinie w suchej trawie, młodnikach drzew iglastych i wyższym leśnym podszy­ciu.

Ucho:
Wysoko i szeroko osadzone, płaskie, nie zwijające się, zwi­sające tuż za wewnętrznym kątkiem oka. Niezbyt długie, mięsiste, kształtu płata, suche. Przyłożone do przodu sięgają do trufli nosa. Na skutek gęstego, długiego a często lokowatego owłosienia wydają się dłuższe i szersze.

Szyja:
Mocnej , szlachetnej budowy, nie za krótka, bez podgardla, płynnie przechodząca do klatki piersiowej i grzbietu. Kark szczególnie silny i umięśniony, umożliwiający aportowanie ciężkiej zwierzyny.

Klatka piersiowa:
Z przodu niezbyt wąska o owalnym przekroju, nie przechodząca do tyłu. Jest pożądany kształt beczkowaty z rozbudowanym przedpiersiem. Patrząc z boku powinna być głęboka, sięgają­ca łokci lub niżej. Ma być długiej budowy z żebrami przedłużający­mi jej beczkowatą budowę sięgającymi daleko do tyłu i tworzyć dob­rze zamkniętą całość.

Brzuch i słabizny:
Od żeber rzekomych miernie podciągnięty ku tyłowi.

Ogon:
Wysoko osadzony, dobrze owłosiony, w spokoju noszony prosto ku dołowi. Nie powinien być noszony ponad grzbietem. Przed zwierzyną w żywym ruchu. Jest przycinany o jedną trzecią długości, najwyżej o połowę.

Kończyny przednie:
Kość ramieniowa bardzo długa ustawiona do łopatki pod kątem 90 stopni. Łopatka przylegająca do klatki piersiowej nie może być podczas ruchu luźna. Odnóża są silne, równe, równoleg­łe, ustawione pionowo do podłoża. Nadgarstek nie może się odchylać ani na zewnątrz ani do środka. Staw nadgarstkowy oglądany z bo­ku nie jest ustawiony pionowo lecz nieco ukośnie ku przodowi. Kości podramienia ani stawy nie mogą być limfatycznie poszerzone. Sródręcze silne i zwarte przechodzi w łapę o kształcie łyżkowatym. Ostrożne stąpanie psa nie jest pożądane. Palce są dobrze wypukłe i okrągłe bez bogatego owłosienia. Poduszki jędrne, okrągłe. Tyl­na strona kończyn począwszy od łokcia z obfitym piórem.

Kończyny tylne:
Zad długi, udo szeroko osadzone, bogato owłosio­ne. Portki sięgają nisko. Staw skokowy dobrze kątowany, bardzo sil­ny. Odnóża o dobrych kątach. Strome ustawienie albo ustawienie podsiebne jest dużą wadą. Tylne kończyny powinny być odstawione daleko do tyłu, nie mogą być szablaste, beczkowate, krowiej postawy ale patrząc z góry – pionowo ustawione.

Szata:
Włos długi, gruby, mocny, często występują loki. Nie może być zbyt długi ani delikatny, dobrze przylegający do ciała. Kufa – partia twarzowa i pokrywa czaszki z włosem krótkim ale bardzo gęstym. Przy szyi często obustronny kołnierz (żabot), na tyle przednich kończyn, udach i ogonie obfite pióro. Na uszach loki, gęsty falisty włos. Wewnętrzna strona płatu ucha powinna być owłosiona. Między palcami włos obfity lecz nie długi. W okre­sie śniegu należy go krótko obciąć.

Umaszczenie:
U odmiany brązowej – brązowa, ciemnobrązowa, do kasztanowo brązowej, często z nielicznymi białymi oznakami na piersi i palcach. Rzadko trafia się podpalanie żółte lub czerwone. Bardzo rzadko trafiają się szczenięta srebrzystoszare do myszatych (osłabienie pigmentu), rzadko też głęboko ciemnobrązowe. Dereszowate – do którego zalicza się także psy dropiate, jasno dropiate oraz brązowo łaciate.

Brązowo dereszowate mają brązowo szare tło (białe i brązowe włosy pojedyncze gęsto ze sobą zmieszane), brązowe łaty lub brązowy płaszcz.

Ciemno dropiate – na białym tle gęsto rozsiane małe ciemne brązowe cętki, brązowe łaty lub płaszcz.

Brązowo łaciate – białe z brązowymi łatami lub brązowym płaszczem bez cętek.

Podpalane – żółte lub rdzawo czerwone oznaki (szczególnie u dere­szów, lecz także u brązowych z domieszką dereszów), cętkowane lub jednolite nad oczami, na kufie, na policzkach, piersi, kończynach i dokoła odbytu – uznawane za równorzędne. Brązowe deresze z podpalaniem są zwane trójbarwnymi.

Czerwone dereszowate, dropiate i łaciate są również maści prawidłowej.

Błędy:
Silny przełom nosowy, wadliwe uzębienie, zbyt duże fafle, psy wysokonogie o lekkiej kości, krótki zad, luźne mięśnie na plecach, krzywe odnóża i czarne umaszczenie.

 Źródło:”Psy Myśliwskie”